Reikhalzend heb ik uitgekeken naar dit concert van Massive Attack. En vanaf de opening klinkt het helemaal ok. Nummers als Bulletproof Love en Hartcliff Star, het zouden bonustracks van Mezzanine kunnen zijn. Geen hoogvliegers, maar een respectabel niveau. Zoals gewoonlijk drijft de muziek op triphoppende beats, die zo nu en dan wegebben en worden overgenomen door uitbarstingen van gitaren. Gastvocalen van Horace Andy, Martina Topley Bird (die ook verantwoordelijk was voor het voorprogramma) en Deborah Miller vullen de rest!
Tussen al het nieuwe materiaal (nieuw is hier trouwens relatief, sommige nummers zijn al weer een poosje in omloop), borrelen oudjes op, in aangepaste live jasjes. Mezzanine en Inertia Creeps (mijn favoriet) klinken als nooit tevoren, strak en overdonderend. Daarentegen klinkt Teardrop dan weer akelig vlak. Waar is de diepte? De krakende, langzaam aanzwellende geluidjes die zich verzamelen? De stem van Deborah Miller is een welkome afwisseling tussen de beats, die soms als een bulldozer over je heen denderen, de gitaren en drums die je murw beuken. Miller en haar versie van Safe From Harm bezorgt wel mij wel degelijk een warm and fuzzy feeling.
En net als je denkt dat je een behoorlijk avondje vermaak achter de kiezen hebt, word je compleet (letterlijk) overhoop geblazen door de toegift. Die begint met Splitting The Atom. De kalme, herhalende beats, de mix van stemmen, diep en ijl, en de groene lichtstralen die op de maat rondklikken, het is griezelig mooi en heeft een hypnotiserend effect. Unfinished Sympathy, is een verplicht nummertje, maar daarom niet minder indrukwekkend. Zeker ook weer door de geweldige stem van Miller. Marakesh heeft vervolgens een catchy deuntje waar een bijna tien minuten durend avontuur omheen wordt gebouwd, uiteindelijk exploderend in een instrumentale climax. Met de klassieker Karmacoma sturen ze mij volledig tevreden weer de donkere avond in, lekker naar huis!
Het was een prachtige avond in de HMH. Zo’n avond die je niet had willen missen!